Home
Over Mij
• Traject
  Individueel Relaties Zakelijk Kosten
• Werkwijze
  Kennismaking Start traject Specialisaties
Video's/post's
Contact

En dan is er de ontregelaar, die persoon die niet langer met de ongeschreven regels meegaat en zijn/haar eigen koers vaart.
Degene die voelt en weet dat die oude gang van zaken steeds minder past.
Daarmee worden de binnen de familie bestaande patronen en/of gebruiken ontregelt.
Dat wordt die persoon meestal niet in dank afgenomen en daarom vandaag een stukje over hen.
De ontregelaar heeft de meestal ondankbare taak op zich genomen verstikkende patronen en belemmerende gewoonten te doorbreken.
In die zin zouden de andere familieleden deze persoon dankbaar mogen zijn.
Helaas gebeurt meestal precies het tegenovergestelde.
Omdat de anderen meestal niet begrijpen waarom de ontregelaar een andere route kiest, zijn onbegrip en afwijzing veelal zijn of haar deel.
En dat is soms ronduit moeilijk en pijnlijk.
Voor de ontregelaar kan het voelen alsof er door het mulle zand een hoge duin beklommen wordt zonder precies te weten wat er achter ligt.
Het veroorzaakt ook niet zelden een strijd in de ontregelaar zelf. Enerzijds omdat er liefde voor en loyaliteit richting de familie van herkomst is en anderzijds omdat hij/zij het anders wil.
Hierin ontstaat al gauw een maalstroom aan tegenstrijdige gevoelens, emoties en gedachten.
Ook kan er een gevoel van schuld en schaamte zijn omdat de ontregelaar niet langer in de oude patronen meegaat en daardoor de dynamiek verstoort.
Er kan eenzaamheid en onzekerheid ontstaan omdat de anderen zijn/haar keuze(s) afwijzen en om die reden misschien zelfs de ontregelaar wel mijden of links laten liggen.
Maar schuld en schaamte zijn aangeleerd en zijn beide erg afhankelijk van de periode en cultuur waarbinnen je leeft en bent opgegroeid.
Veel van de dingen die vijftig jaar geleden nog “schaamtevol” waren zijn dat gelukkig vandaag niet meer.
In die zin loopt de ontregelaar ook voor de troepen uit en is de vernieuwer.
En vernieuwers krijgen doorgaands veel tegenwind omdat ze heilige huisjes neerhalen en daarmee een angst in anderen blootleggen.
Zo bezien hebben zijn zij vaak ook de kanarie in de mijn.
Wil dit dan zeggen dat degene die nog wel meegaan in het systeem niet oké zijn?
Nee natuurlijk niet! Iedereen heeft in dit leven een eigen rol en pad te gaan.
Een ieder is nodig en de ontregelaar bestaat juist omdat anderen nog volgen.

We kunnen gaan onderzoeken waarom die anderen ons dat aandoen, wat hun beweegredenen zijn, hoe dat zo gekomen is enz.
We kunnen denken dat als we dat maar duidelijk hebben, dat soort zaken niet meer zo’n vat op ons zullen hebben.
Maar daarmee richten we onze aandacht, focus en energie op iets dat buiten ons ligt.
Trachten we onze buitenwereld in beweging te zetten en te veranderen
Echter, op alles dat buiten ons ligt, hebben we maar een minimale invloed.
Waar we wel invloed op hebben, is op onszelf.
Als wij iets in onszelf gaan ontwikkelen en versterken vergroten wij niet alleen ons vermogen onszelf op een juiste wijze te beschermen maar zullen we ook bepaalde zaken niet langer aantrekken.
Door je energie, focus en aandacht op jezelf te richten stop je ook met het vechten tegen, en vluchten voor, de buitenwereld.
Dan ga je jouw energie aanwenden om iets in jezelf te versterken en/of te herstellen.
En alles dat jij in jezelf ontwikkelt, kan niemand je ooit nog afpakken.

We kunnen natuurlijk (blijven) hopen dat de buitenwereld ons met rust zal laten maar daarmee stellen we ons ook direct heel afhankelijk op.
Minder aangename mensen zijn nu eenmaal ook onderdeel van het leven, of we dat nu leuk vinden of niet…
Ik hoor vaak mensen zeggen: het lijkt wel of ik een soort magneet ben die zulke mensen en dat soort gedragingen en opmerkingen aantrek.
Wat is dat toch!?
Ik probeer ze te ontlopen maar op de één of andere manier weten ze mij er altijd feilloos uit te pikken.
Het worden dan de spreekwoordelijke beren op je weg en dat zet je heel snel in een modus van MOETEN.
Die modus van “moeten” brengt altijd spanning, onzekerheid, onveiligheid en wantrouwen.
En kan uiteindelijk zelfs tot angst leiden.
Van de weeromstuit kun je dan besluiten je maar zoveel mogelijk terug te trekken want dat verkleint de kans dat je ze tegenkomt en dat het je nogmaals overkomt.
Dat leidt echter niet alleen tot een vereenzaming en isolatie, maar op termijn ook tot een steeds kleiner worden van jouw wereld.
Dat activeert weer allerlei negatieve gedachten en dat zal zich na verloop van tijd ook in fysieke klachten gaan uiten.
Richt je aandacht dus naar binnen, op datgene wat in jou om herstel of verdere ontwikkeling vraagt.
Als jij dat doet, creëer je ruimte, ga je weer veiligheid en vreugde ervaren, en open je de deur naar een nieuwe toekomst.

Dit leidt al meteen tot een andere benadering. Als de angst verstoord zou zijn, zouden we daar mee aan de slag moeten.
Als het de route betreft, kunnen we ons richten op die factoren die uiteindelijk tot onnodige en/of overmatige angst leiden.
Hoewel angst geen prettig gevoel is, heeft het wel een zeer waardevolle functie. Het beschermt ons tegen beschadiging, verwonding en soms zelfs de dood.
Als je een vrachtwagen op je af ziet komen denderen, is het maar goed dat je angst voelt.
Dat zet je er toe aan opzij te springen en zo jezelf in veiligheid te brengen.
In zo’n geval is angst dus je grootste vriend en bondgenoot.
Het heeft je geattendeerd op gevaar en vervult zodoende een onmisbare signaalfunctie. Gaan we aan dit signaal sleutelen doen we dus eigenlijk iets heel onnatuurlijks.

Gevoelens (en dus ook angst) hebben geen ogen en worden geactiveerd door wat je waarneemt en denkt.
“Waarnemen” is in dit verband wel een bijzonder woord: het impliceert dat je iets voor waar aanneemt en daarbij gaat er nog wel eens het nodige mis.
De interpretatie van de waarneming en de daaropvolgende gedachten zijn dus belangrijke factoren bij het ontstaan van angstgevoelens.
Daarnaast ontstaat er door het vasthouden aan eerdere negatieve ervaringen een vertekend beeld van wat er zich in het heden voordoet of wat mogelijk in de toekomst gaat gebeuren.
Nu doen wij dat natuurlijk in zekere mate allemaal.
Als je door een hond gebeten bent, zul je de volgende keer wel extra oppassen.
Dat wil nog niet zeggen dat alle honden bijten en een bedreiging vormen.
Trek je die conclusie echter wel, wordt iedere hond gevaarlijk en kun je ook maar beter niet meer naar buiten gaan. Daar lopen immers honden.

Bovenstaande is natuurlijk een simplificatie maar toont wel hoe een gebeurtenis aanleiding kan zijn voor een hele reeks aan nieuwe angsten.
Een negatieve ervaring kan zo leiden tot een angst voor de winkel, het open plein, andere mensen, de tunnel, de file, de trein en noem maar op.
Een gedachte,een geluid kan al een soort Pavlov reactie veroorzaken waarbij het hele lichaam in een kramp trekt.
Hyperventilatie en allerlei spanningsklachten zijn daarbij veel voorkomende neveneffecten. Voor deze mensen is leven voornamelijk overleven.
Naast de angst ontstaan er tevens schaamte- en schuldgevoelens zodat het contact met andere mensen vaak vermeden wordt.
Hierdoor raken zij ook steeds meer in een isolement.
Gelukkig is er een manier om blijvend van je angst af te komen….
Hoe? neem contact op.

Als we een snelheidscontrole zien, minderen we vaart. Dat doen we niet omdat we dat leuker of prettiger voor onszelf vinden maar uit vrees voor een boete.
Om de boete te voorkomen passen we ons gedrag aan. In dit soort gevallen of op je werk bijvoorbeeld is dat natuurlijk prima.
Het wordt wel anders als je dit ook binnen je relatie, familie-vriendenkring doet.
Waar en in wat ben je dan nog eigenlijk werkelijk vrij? In onze maatschappij hebben we al genoeg regels en verboden.
Ondanks dat, vullen we die nog eens aan met zelf opgelegde.
We hebben legio redenen waarom we dat doen en waarom dat in die situatie logisch is/was.
Maar daarmee missen we misschien eigenlijk ook een waarheid. De waarheid dat jij je minder zeker en veilig voelt, dat je anderen machtiger maakt dan jezelf en dat dit je in een afhankelijke positie zet.
Dit beperkt je vrijheid en kan je een gevoel van ”gevangen zitten” geven. Je zou het misschien wel anders willen maar ja…welke consequenties zou dat hebben?
Deze onzekerheid leidt er vaak toe dat je alles maar bij het oude laat.
Het lijkt dan veiliger niet te bewegen en niets te veranderen. Maar daarmee zet jij jezelf steeds verder vast.
Dit kan je erg van jezelf vervreemden en veroorzaakt uiteindelijk nog meer onzeker- en onveiligheid.
Je moet je dan immers overal aanpassen om maar te voldoen aan wat anderen van je verwachten.
Hoe vrij ben je dan? In hoeverre mag jij er dan zijn?
Hoe zou het voor jou zijn als jij je energie in het vergroten van je zelfvertrouwen en eigenwaarde zou steken?
Zou dan je vrees voor afkeuring/afwijzing niet vanzelf afnemen?

Zoals je hebt leren lopen, kun je ook jouw denken leren sturen.
Misschien is het jou ook opgevallen dat veel gedachten met gevoelens te maken hebben.
Er is bijvoorbeeld iets gebeurd dat je pijn heeft gedaan of boos gemaakt heeft.
Als je die gevoelens onvoldoende geuit of zelfs onderdrukt hebt, zoeken die zich in de vorm van gedachten een weg naar buiten.
En hierbij geldt: hoe groter de pijn, vrees of boosheid, hoe sterker de gedachte(n).
Dit kunnen bijvoorbeeld gedachten zijn hoe de ander te ontlopen.
Dit legt de druk bij jou. Jij moet nu je best doen die ander te ontwijken.
En voor dat je het weet zit je in een modus van Moeten.
De aanvankelijke pijn of boosheid is daarbij een ondergeschoven kindje geworden.
En omdat het iedere keer weer de vraag is of dat ontlopen je zal lukken, blijven de gedachten maar komen en malen.
Ongemerkt plaatst je dit ook nog eens in een afhankelijke positie want jouw plan is pas succesvol als je die ander vermeden hebt
Je zou je energie beter kunnen stoppen in het aanvaarden en uiten van je gevoel.
Met dat uiten bedoel ik niet per se dat je dat ten overstaan van een ander hoeft te doen.
Als je boos bent, schop dan eens bijvoorbeeld in een berg zand of schreeuw in de privacy van je auto.
Als je verdriet hebt, huil dan.
Dat haalt een hoop druk van de ketel en daar gaat het om.
Hoe langer je iets opkropt, des te meer gedachten en onrustgevoelens geactiveerd worden.
Door daadwerkelijk aandacht aan je gevoelens te besteden en deze te uiten, verklein je ook de kans op conflicten.
Wees je ook bewust dat gedachten, gedachten zijn en geen gevoelens.
Dus wanneer je via je denken jouw gevoelens of emoties tracht te ventileren probeer je eigenlijk een vierkantje in een cirkel te krijgen.

Een belangrijke oorzaak is dat we ons, vooral in het begin, niet duidelijk genoeg uitspreken.
We willen een relatie maar hoe die er dan vervolgens uit moet zien, laten we min of meer aan het toeval over. Soms ligt dit aan het feit dat we het zelf ook niet helemaal duidelijk voor ogen hebben.
We hopen dat het zichzelf uit zal wijzen en op één of andere manier wel op z’n pootjes terecht zal komen.
Of, en dat komt meer voor dan je zou vermoedden, omdat we ons een beetje schamen voor onze wensen en verlangens. We vinden dat dan te kwetsbaar of te weinig romantisch om dat te delen.
Of we vrezen dat de ander misschien meteen wegloopt als we dat van onszelf laten zien.
Als dat het geval is, wordt het ook lastig de ander kenbaar te maken wat we binnen een relatie voor ogen hebben. Hierdoor wordt het voor beide partijen dan ook moeilijker te toetsen of die ander wel werkelijk bij je past.
Omdat we in het begin ook zo aantrekkelijk mogelijk willen overkomen, tonen we vooral de meest leuke, lieve, sexy, beminnelijke en inschikkelijke versie van onszelf.
Zodoende schep je een beeld van jezelf dat niet helemaal in overeenstemming is met wie je werkelijk bent.
Ook dit zet partijen, over en weer, vaak op het verkeerde been.
Hoe vaak hoor je niet mensen zeggen; nou, ik dacht dat jij .......had dat even eerder gezegd.

Maar de belangrijkste reden is dat binnen een liefdesrelatie alles wat enigszins scheef in jezelf en je partner staat, aan het licht komt. Oude pijn, teleurstelling en negatieve ervaringen uit een voorgaande relatie die niet opgeruimd en/of geheeld zijn, zullen in een nieuwe relatie wederom de kop op steken. En dat was nou precies wat je niet wilde!!
Je had zo’n prachtig beeld van een toekomst waarin het nu wel goed zou gaan.
De hoop dat het dit keer met deze partner wel gemakkelijk, warm, liefdevol en verbonden zou zijn. En nee, niet voor even maar blijvend….
Omdat we hopen dat onze wensen, verlangens en behoeften in een liefdesrelatie vervuld gaan worden, koesteren we ook steeds meer verwachtingen.
En tja.. verwachtingen lopen meestal op teleurstellingen uit…
Ergens diep vanbinnen verwachten we dat het nu met die nieuwe partner wel allemaal bewaarheid wordt.
En daarmee maak je je direct al (ten dele) afhankelijk van de ander en van die relatie.
We zien dan over het hoofd dat we zelf iets te doen en te helen hebben. Want elke relatie begint bij jezelf…….. Dus geef aandacht en tijd aan wat in jou om herstel en heling vraagt.
Dan wordt de kans op een gelukkige en gelijkwaardige relatie ook veel groter. Ga na wat je wilt en wenst en wees daar zo duidelijk mogelijk over.
Ook in een bestaande relatie is dat nodig.
Mensen en dingen veranderen en vaak denk je elkaar wel te kennen en ga je van aanname naar aanname, zonder dat nog werkelijk te checken.
En dan kun je onverwachts, elkaar alsnog kwijtraken.

Maar ik kwam er achter dat dat helemaal niet klopte.
Aanvaarding is maar één ding.
En dat is de erkenning dat iets op enig moment zo is.
Dat wil dus niet zeggen dat je het leuk, prettig of fijn vindt, maar de aanvaarding dat iets op dit moment in jouw leven zo is.
Als we iets willen helen, veranderen of herstellen, zullen we wel eerst dienen te erkennen dat er iets aan de hand is. Niet zelden aanvaarden we iets maar komen vervolgens met allerlei “mitsen en maren”.
Daarbij komen we vaak met argumenten die dringender en zwaarwegender zijn dan het aanvankelijke erkenning.
Dit betekent dat we in de kern, dan via een soort omweggetje toch eigenlijk NEE zeggen en deels ontkennen wat we net erkend hadden…
We zijn op dat soort momenten creatiever dan we denken..
Als je echt JA kunt zeggen tegen datgene wat er speelt, erken je de realiteit. Zodra je dat doet stop je ook met vechten tegen, en vluchten voor, die realiteit. En verspil je daar ook je energie niet aan.
De energie die je niet langer spendeert aan vechten en vluchten, kun je nu aanwenden om jezelf te troosten, te helen, te onderzoeken welke andere opties er mogelijk wel zijn etc.
Als we ons been breken vinden we dat natuurlijk helemaal niet fijn en het is nog pijnlijk ook.
We aanvaarden die breuk echter wel en daardoor gaan we meteen naar een dokter en laten dat been zetten en gipsen.
We wijzen die realiteit dus niet af, gaan er niet mee in gevecht en gaan er ook niet voor op de vlucht.
Dit vinden we allemaal volstrekt logisch maar hoe anders gaat het vaak als er iets anders in ons herstelt en rechtgezet dient te worden…
Aanvaarding leidt dus tot een juiste handeling binnen een ontstane situatie, hoe vervelend ook.
Vechten en vluchten leidt tot energieverlies, niet behulpzame handelingen, een verlenging van pijn en uiteindelijk een vergroting van het probleem.
En dat is de erkenning dat iets op enig moment zo is.
Dat wil dus niet zeggen dat je het leuk, prettig of fijn vindt, maar de aanvaarding dat iets op dit moment in jouw leven zo is.
Als we iets willen helen, veranderen of herstellen, zullen we wel eerst dienen te erkennen dat er iets aan de hand is.
Niet zelden aanvaarden we iets maar komen vervolgens met allerlei “mitsen en maren”.
Daarbij komen we vaak met argumenten die dringender en zwaarwegender zijn dan het aanvankelijke erkenning. Dit betekent dat we in de kern, dan via een soort omweggetje toch eigenlijk NEE zeggen en deels ontkennen wat we net erkend hadden…
We zijn op dat soort momenten creatiever dan we denken..
Als je echt JA kunt zeggen tegen datgene wat er speelt, erken je de realiteit. Zodra je dat doet stop je ook met vechten tegen, en vluchten voor, die realiteit. En verspil je daar ook je energie niet aan. De energie die je niet langer spendeert aan vechten en vluchten, kun je nu aanwenden om jezelf te troosten, te helen, te onderzoeken welke andere opties er mogelijk wel zijn etc.
Als we ons been breken vinden we dat natuurlijk helemaal niet fijn en het is nog pijnlijk ook.
We aanvaarden die breuk echter wel en daardoor gaan we meteen naar een dokter en laten dat been zetten en gipsen.
We wijzen die realiteit dus niet af, gaan er niet mee in gevecht en gaan er ook niet voor op de vlucht.
Dit vinden we allemaal volstrekt logisch maar hoe anders gaat het vaak als er iets anders in ons herstelt en rechtgezet dient te worden…
Aanvaarding leidt dus tot een juiste handeling binnen een ontstane situatie, hoe vervelend ook.
Vechten en vluchten leidt tot energieverlies, niet behulpzame handelingen, een verlenging van pijn en uiteindelijk een vergroting van het probleem.

Ons leven is een reis. Zelfs al blijven we op dezelfde plek of binnen onze woonplaats, dan nog is het een reis door tijd en ruimte.
We maken van alles mee, zijn druk met werk, vrienden, familie, verplichtingen en vele andere zaken en hollen maar door.
Maar rennen we vanuit een bezieling of vanuit het idee dat er van alles moet? Zijn we onszelf misschien niet ergens (deels) kwijt geraakt in de maalstroom van onze dagelijkse bezigheden?
En als dat zo is, waar vinden we dan nog eens werkelijk rust? Zijn we bereid om na zoveel uur eens “Ho” te zeggen en onszelf tijd te geven bij onszelf terug te keren.
Het kan aan mij liggen maar ik zie steeds meer mensen onrustiger worden en het spoor bijster raken.
Ik zie een steeds grotere kloof ontstaan tussen wat mensen werkelijk willen en bezield en hetgeen zij doen. En tot dusver ben ik ook nog niemand tegengekomen die daar gelukkiger van geworden is. Er moet van alles maar waar zij werkelijk blij of rustiger van zouden worden blijkt steeds vaker als zand door hun vingers weg te glippen.
Een veel gehoord excuus is dat er geen tijd, gelegenheid of ruimte voor is want er moet altijd nog zoveel. Maar is het in de kern niet slechts een kwestie van keuze?
Kunnen wij niet net als die Aboriginal de keuze maken elke dag eens even halt te houden om lichaam en ziel weer te verenigen?
Dat zou in mijn beleving velen van ons helpen weer het juiste spoor te vinden.
De keuze is aan jou.

Zo kun je binnen je relatie de rol van redder op je genomen hebben of die van de verzorger en de verantwoordelijke.
Of op je werk de rol van rots in de branding, de aardige, de altijd zo perfect mogelijke, de helper etc. Die rol(len) heb je niet zomaar op je genomen. De rol die je vervult brengt je iets. Het kan zijn dat jij, door je best te doen en aardig te zijn, waardering krijgt.
Dit kan je tevens een gevoel van waarde en nodig zijn geven. Om je waardevol en/of nodig te kunnen voelen maak je jezelf groter en sterker dan je in wezen bent.
Eigenlijk heb je dan een masker op.
Het vervelende ervan is dat jij dit wel constant moet blijven volhouden.
Ruimte om eens een keer niet aardig te zijn of nee te zeggen, is er eigenlijk niet.
Dat is niet in lijn met de rol van de aardige of verzorger.
Hierdoor kom je in een soort spagaat terecht.
Enerzijds geeft de rol je iets, anderzijds is het ook heel vermoeiend.
En er is nog iets. De rol(en) houden je ook weg van jouw werkelijke wensen en verlangens.
We hebben allemaal de wens; onszelf te kunnen zijn, gelukkig te zijn, ook eens zorg, liefde en aandacht te krijgen zonder dat we daar eerst ons rug voor moeten breken.
Maar door de rol(len) die je op je genomen hebt is daar eigenlijk geen ruimte meer voor. En misschien ben je daarin ook niet meer zo in staat om, als je het eens krijgt, het te ontvangen. Want als JIJ aandacht en zorg krijgt, hoe valt dat dan te rijmen met je rol van bijvoorbeeld verzorger? Wat als jij eens onzeker bent of het moeilijk hebt, hoe verhoudt zich dat dan met een rol als de redder?
Dit veroorzaakt een steeds groter wordend, innerlijk spanningsveld.
Onderhuids begint de teleurstelling en frustratie steeds verder op te lopen.
Je MOET steeds meer doen om toch maar iets van een “beloning voor al je inspanningen” te kunnen ervaren.
Of je voelt je slachtoffer van je eigen goede daden. Iedereen weer gelukkig behalve ik…
Aan jouw buitenkant valt misschien nog niets te zien maar in jezelf is een soort veenbrand gaande.
Onttrokken aan het oog maar voor jou oh zo goed voelbaar.
Uiteindelijk gaat deze innerlijke brand zich een weg naar buiten zoeken.
Dat kan op vele manieren en meestal uit zich dat op meerdere vlakken tegelijk.
Je wordt steeds vermoeider, komt eerder in conflict met anderen, kunt steeds minder van dingen genieten, trekt je verder terug en voelt je gevangen zitten. Wat eerst nog vrijwel moeiteloos ging is nu veel meer een opgave.
Je voelt je steeds minder gelukkig en op je plek in je leven.

Gelukkig is er een manier om uit deze impasse te geraken…..
Daarvoor neem je contact met mij op. Tot gauw.

Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zei: nou Vic, ik voel me vandaag zo veilig, blij en gelukkig, daar wil ik van af, dat moet maar eens stoppen.
Andersom hoor ik dat wel als het om negatieve gevoelens zoals spanning, onzekerheid, verdriet, pijn of wantrouwen gaat.
De gevoelens die wij dus als negatief ervaren zetten ons in beweging en vragen je in actie te komen.
In plaats van hier naar te luisteren doen we vaak het tegenovergestelde.
We proberen ze te vermijden door druk bezig te zijn, afleiding te zoeken.
Te ontlopen alsof we grote donkere wolken op ons af zien komen. Of we trachten ze te onderdrukken met bijvoorbeeld medicijnen, drugs of een paar extra drankjes.
Zodoende negeren we niet alleen de signalen die deze gevoelens ons geven maar missen we ook de onderliggende boodschap.
De boosheid, onzekerheid, frustratie of pijn kan de boodschap in zich dragen dat je jezelf tekort doet, dat hetgeen je doet en laat, niet langer in lijn is met jouw wensen en verlangens.
Als je er zo naar kijkt zijn deze gevoelens dus eigenlijk je beste vrienden, die je vragen werkelijk aandacht aan jezelf te geven en iets te veranderen.
Misschien ervaar jij ook negatieve gevoelens die je probeert te ontlopen omdat ze zo heftig, zo pijnlijk of zo moeilijk te dragen zijn.
Bedenk dan dat je door ze te ontlopen ook een hele belangrijke boodschap misloopt.
Een boodschap die het beste met je voor heeft.

Vaak “bewerken” we onze kijk op wat we zien vanuit een eerdere ervaring en dat is dan de bril waar we onbewust door kijken. De ervaring(en)uit het verleden vertekent dan het beeld op wat er nu is.
Op zich is daar niets mis mee.
Eerdere ervaringen hebben je wijzer gemaakt en dus is het goed dat je deze herkent.
Het wordt anders als er door die eerdere ervaringen iets vastgezet wordt.

Laat ik als voorbeeld die minder leuke collega of persoon uit jouw verleden geven.
Die was toen al niet zo leuk, vriendelijk, empathisch of collegiaal.
Kom je die vandaag weer eens ergens tegen, is dat beeld als het ware je startpunt van je kijk op die persoon.
Je ziet die persoon dan voornamelijk door de bril van het verleden.
En daarmee ontneem jij jezelf maar ook die ander een kans.
De kans om onbevooroordeeld te zien en te ervaren wat er nu is. De persoon in kwestie kan veranderd zijn, kan andere keuzes gemaakt hebben waardoor hij of zij nu heel anders in het leven staat.
Bedenk je hierbij dat jij ook niet meer in alles dezelfde persoon als toen bent.
En in het verlengde daarvan, is het dan voor jezelf ook niet prettiger als een ander jou ziet zoals je vandaag bent?
We menen onszelf te beschermen door aan het oude beeld en de oude ervaring vast te houden.
Daarmee sluiten we deuren in het heden en richting de toekomst.
Ik nodig je uit eens te kijken in hoeverre jij de laatste tijd/jaren veranderd en gegroeid bent.
Als je dit bij en van jezelf ziet, hoe fijn zou het dan zijn als een ander dit ook in jou kan zien, zonder door de bril van het verleden te kijken.
Aan jou de keus dit een oprechte kans te willen geven, een keuze die recht doet aan jezelf en de ander.

Vaak volgen we de patronen die we in onze (vroege) jeugd bij onze ouders en binnen onze familie van herkomst gezien hebben.
Zij waren immers ons voorbeeld want wij waren klein en zij zo groot.
Dus zoals zij het deden moest het wel het juiste zijn.
Zo werd hun dans ook de onze, hoe lastig ook.

Gaandeweg ben je een eigen dans gaan ontwikkelen, heb jij je losgemaakt van de choreografie van je ouders.
Daarbij heb je dat oude stappen-patroon vervangen door een eigen.
Een aantal werken prima doch andere doen je misschien nog in een moeilijke dans met jezelf en de ander belanden.
Het stroomt dan niet, veroorzaakt botsingen of een ongewild op elkaars tenen staan.
In die gevallen kun jij jezelf de vraag stellen of de dans die jij danst wel bij je past.
Of die dans wel aansluit op wie je werkelijk bent of wenst te zijn.
Hoe zou het zijn als dat een vrije dans kan worden in plaats van een al grotendeels vaststaande?
Zou dat niet veel meer ruimte, vrijheid en mogelijkheden bieden?
Nee, ik ben geen dansleraar maar ik kan je wel helpen jouw eigen dans te ontwikkelen.
Zodat ook jij de choreograaf wordt van jouw eigen, unieke dans door het leven.

En dan kan er opeens iets anders zijn; Leegte….. een onwennig soort niets…een het even niet meer weten en zoveel vragen die onbeantwoord blijven.
Dat voelt vreemd en misschien zelfs wel een beetje eng. Want in leegte is er weinig tot niets om je aan te meten, dat steun biedt en/of duidelijk richting geeft.
Althans zo ervaren we dat meestal en wat is daar dan “goed” aan?
We stellen dan vaak alles in het werk om die leegte op te vullen, te verdrijven want leegte voelt ook zo snel als een latente bedreiging.

Maar leegte is ook een kans om alles waarvoor eerder geen plaats was, nu ruimte te geven.
Door als het ware de leegte te omarmen maak je verbinding met een deel van jezelf waar je misschien meestal voor op de loop gaat.
In die zin is het wat te vergelijken met stilte, dat vinden veel mensen ook minder makkelijk en zetten dan snel een muziekje op of gaan praten.
Maar net als in stilte kun je in leegte heel goed jouw ware innerlijke stem horen. Misschien niet meteen maar geef jezelf eens even de tijd
Juist omdat in leegte de bekende kaders verdwijnen, ontstaat er de kans je op een andere wijze met jezelf te verbinden en krijg je zo antwoorden.

De afgelopen dagen heb ik dit ook weer eens in mezelf mogen ervaren.
Ik kwam daarbij in een gebied waar ik sinds lange tijd niet meer geweest was.
En ja eerlijk is eerlijk, ik vond dat best een klusje want ik had ook de neiging er aan te ontsnappen.
Toch ging ik het aan en het heeft me veel moois gebracht.
Het liet mij duidelijk zien wie ik ben en wil zijn, wat in mij waar is, waar ik me op wil richten en me voor wil inzetten.
En zo vulde die onwennige leegte zich langzaam met mezelf.
Ook al weet en zie ik nu nog niet precies hoe dit vorm te geven en wat mij dit in de toekomst zal brengen, het voelt goed, als een soort innerlijke “reset”.
Zo kan leegte dus ook een prachtige kans zijn.
Om de waarheid in jou te (her)ontdekken en volledig waar te laten zijn.
Ik wens je mooie ontdekkingen.

Zijn we onzeker over onze baan, relatie, lichaam, uiterlijk of seksualiteit.
En dan lijkt het volgen van wat de meerderheid doet en laat, de meest zekere optie.
De wens ergens bij te horen, niet uit de toon te vallen en te voldoen aan een zogenaamd perfect plaatje maakt velen extra onzeker.
Want waar dien je dan allemaal aan te voldoen? En gaat je dat wel allemaal lukken?
En als je dat al lukt ga je dan eigenlijk al niet direct voorbij aan jezelf?
Voorbij aan wie je bent en jouw eigen-aardigheden?

In de reclame wordt dankbaar gebruik gemaakt van onze onzekerheden
Met een bepaalde deodorant ben je zogenaamd opeens “ the man “
Met dat kledingstuk ben je plots super vrouwelijk en razend aantrekkelijk.
En alleen met die verzekering zijn alle onzekerheid en risico’s afgedekt.
Maar onzekerheid is een heel natuurlijk gegeven en een onlosmakelijk onderdeel van het leven.
Wanneer ik niet weet wat mij te wachten staat, kan ik mij onzeker voelen.
Als ik iets moet doen wat ik nog niet kan is het logisch dat ik mij onzeker voel.
Als ik er niet van op aan kan dat alle weggebruikers zich aan de verkeersregels zullen houden, voel ik daar een zekere mate van onzekerheid bij.
Dat is prima en ook heel ondersteunend.
Het zorgt er namelijk voor dat ik extra alert ben en mezelf veilig houd.
Er zijn dus simpel gezegd twee categorieën onzekerheid; de natuurlijke, logische, ondersteunende en de onnatuurlijke, belemmerende.
Heb je last van die belemmerende en veroorzaakt die steeds meer spanning en een gevoel van eenzaamheid dan wordt je leven steeds meer een kwestie van overleven.
Voor die mensen heb ik een speciaal programma waarbinnen ik dit probleem behandel.
Daar kun je zeker van zijn.

Disclaimer

© Other-Wise 2018